Uszkodzenie więzadła pobocznego bocznego (LCL)

Więzadło poboczne strzałkowe, więzadło poboczne boczne (łac. ligamentum collaterale fibulare, ligamentum collaterale laterale) jest jednym z więzadeł stawu kolanowego. Jego główną funkcją jest usztywnienie stawu w pozycji wyprostnej i zapobieganie szpotawieniu stawu kolanowego.

Przerwanie więzadła pobocznego bocznego (LCL) występuję o wiele rzadziej niż uszkodzenia więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL). Występuję one zazwyczaj na skutek zadziałania na staw kolanowy bezpośrednich sił o dużej wartości skierowanych w kierunku bocznym (szpotawienie).Urazy te klasyfikuje się podobnie jak uszkodzenia MCL:

• Stopień I – mikrouraz bez wydłużenia więzadła. Występuję miejscowa nadwrażliwość uciskowa zlokalizowana na kłykciu bocznym kości udowej lub w okolicach głowy kości strzałkowej,
• Stopień II – wydłużenie więzadła bez przerwania. W badaniu palpacyjnym występuję wyraźna nadwrażliwość uciskowa a także obrzęk,
• Stopień III – pełne przerwanie więzadła. Pacjent może zgłaszać brak stabilności w stawie.

Duża wrażliwość uciskowa w okolicy rogu tylno-bocznego stawu kolanowego może sugerować zerwanie ACL. Całkowite zerwania więzadła pobocznego bocznego (LCL) często towarzyszą innym urazom pogarszającym stabilność kolana, jak chociażby zerwaniu więzadła krzyżowego tylnego (PCL). Tego typu zerwania więzadeł najlepiej poddać natychmiastowej operacji z wykonaniem rekonstrukcji innych uszkodzonych struktur.

Rehabilitacja po uszkodzeniu więzadła pobocznego bocznego (LCL) powinna zawierać:

• uzyskanie pełnego ROM oraz zmniejszenie bólu i obrzęku, które prowadzą do hamowania aktywności mięśni i do ich zaniku,
• wczesne obciążanie i ROM z naciskiem na wczesne uzyskanie pełnego wyprostu,
• wczesne podejmowanie aktywności mięśnia czworogłowego i mięśni kulszowo-goleniowych,
• właściwe korzystanie z ćwiczeń w zamkniętym i otwartym łańcuchu kinetycznym,
• wszechstronne ćwiczenia rozciągające, wzmacniające mięśnie kończyn dolnych oraz praca nad ich kondycją,
• trening nerwowo-mięśniowy i proprioceptywny,
• trening czynnościowy,
• trening układu krążenia,
• stopniowe poszerzanie zajęć, zgodne z wytyczonymi celami terapeutycznymi.