Złamania w rejonie stawu łokciowego i przedramienia

Częstość powikłań towarzyszących złamaniom stawu łokciowego jest większa niż w przypadku złamań w obrębie innych stawów. Dlatego ważne jest, by złamania takie były szybko rozpoznane i poddane wczesnej i intensywnej terapii. W przypadku złamań stabilnych, gdzie powierzchnia stawowa lub korowa kość wykazuje mniej niż 2 mm pionowego lub poziomego przemieszczenia, złamanie uznaje się za stabilne i można je leczyć zachowawczo. Najczęstszym powikłaniem złamań stawu łokciowego jest ograniczenie jego ruchomości, zwłaszcza końcowego zakresu ruchu. Powikłaniu temu można zapobiec przeprowadzając natychmiastową diagnozę i wprowadzając leczenie, które obejmuję wczesną rehabilitację!

Złamania wyrostka łokciowego
Złamania wyrostka łokciowego występują wskutek upadku na wyprostowaną kończynę górną lub w wyniku bezpośredniego urazu stawu łokciowego. Jeżeli złamanie jest nieprzemieszczone i stabilne, pacjent powinien być w stanie wyprostować staw łokciowy wbrew sile grawitacji. Leczenie obejmuję unieruchomienie kończyny w szynie na okres dwóch do trzech tygodni. Następnie stosuję się szynę zdejmowaną, dzięki której można wprowadzić rehabilitację aby poprawić i/lub utrzymać prawidłowy zakres ruchu. W sytuacji gdy pacjent nie jest w stanie sam wyprostować stawu lub jeśli złamanie wykazuję cechy przemieszczenia preferowany jest zabieg operacyjny w celu nastawienia i stabilizacji. Rehabilitację można rozpocząć w okresie tygodnia od operacji.

Złamanie głowy kości promieniowej
Najczęstszym złamaniem występującym u sportowców (nie tylko) w okolicy stawu łokciowego jest złamanie głowy kości promieniowej, które prawie zawsze stanowi wynik upadku na wyprostowaną kończynę górną. Większość złamań głowy kości promieniowej cechuję minimalne przemieszczenie lub brak przemieszczenia odłamów kostnych. Złamanie takie jest słabo widoczne na zdjęciach RTG. Czasami jedyną wskazówką jest ślad tłuszczu, który pojawia się w postaci trójkątnego przejaśnienia z przodu stawu łokciowego. Doskonałe wyniki osiąga się dzięki unieruchomieniu w zdejmowanej szynie i wczesnemu wprowadzeniu rehabilitacji. W przypadku przemieszczonych złamań głowy kości promieniowej zaleca się interwencję chirurgiczną, a następnie intensywną rehabilitację.

Złamania kości promieniowej i łokciowej
Kości przedramienia ulegają zwykle uszkodzeniu wskutek upadku do przodu lub do tyłu na wyprostowaną kończynę górną. Złamaniu ulegają zwykle obie kości przedramienia. Pojedyncza kość może ulec złamaniu w przypadku zadziałania siły bezpośredniej lub złamaniach występujących w dystalnej jednej trzeciej ich długości (np. złamanie typu Collesa).
Większość złamań kości przedramienia ulega znacznym przemieszczeniom i wymaga wewnętrznej stabilizacji za pomocą blach lub śrub. W zależności od precyzji nastawienia, po zabiegu operacyjnym stosuję się opatrunek gipsowy lub sztywny bandaż unieruchamiający przez osiem do dziesięciu tygodni. Izolowane złamanie kości łokciowej jest leczone zachowawczo za pomocą gipsu obejmującego okolicę powyżej stawu łokciowego z przedramieniem ustawionym w lekkiej pronacji.

Złamania nadkłykciowe
Złamania nadkłykciowe stawu łokciowego występują częściej u dzieci około 12 r. ż. Niż u dorosłych. Często występują one wskutek upadku z wysokości lub z roweru na wyprostowaną kończynę górną. Ponieważ złamanie te są niestabilne rotacyjnie cechują się dużym odsetkiem powikłań nerwowo-naczyniowych. W przypadku złamań niestabilnych, przemieszczonych lub takich, których nastawienie wiąże się z ryzykiem zaburzenia przepływu krwi, powinno się przeprowadzić zabieg chirurgiczny w celu stabilizacji złamania.