skręcenie stawu skokowego

Nadwerężenie, skręcenie stawu skokowego stanowi jeden z najczęstszych urazów w obrębie układu mięśniowo-szkieletowego. Zdarza się szczególnie często w siatkówce, piłce nożnej, w tańcu towarzyskim i podczas zajęć baletowych. Skręcenie stawu skokowego występuję również u osób nie uprawiających aktywności sportowej, najczęściej wskutek złego ustawienia stopy na nierównym podłożu, ześlizgnięcia się z krawężnika lub stopnia schodów. Większość pacjentów powraca do pełnego zdrowia, jednak, jak się ocenia, u 20-40% z nich pozostają przewlekłe dolegliwości, takie jak ból i niestabilność.

Najczęstsze uszkodzenie stawu skokowego polega na izolowanym przerwaniu przedniego więzadła skokowo-strzałkowego (ATFL – anterior talofibular ligament), a drugie miejsce zajmuje złożone uszkodzenie ATFL i więzadła piętowo-strzałkowego (CFL – calcaneofibular ligament). Zazwyczaj mechanizm uszkodzenia polega na inwersji stopy zgiętej podeszwowo.

Klasyfikacja nadwerężeń bocznych więzadeł pobocznych:
 

• Nadwerężenie stawu skokowego niewielkie, czyli stopnia 1, polega na naciągnięciu więzadła bez makroskopowego stwierdzalnego jego przerwania i przebiega z niewielkim obrzękiem lub tkliwością uciskową, bez zaburzenia funkcji lub z minimalnym jego upośledzeniem oraz bez niestabilności stawu.
• Stopień 2, czyli umiarkowane nadwerężenie stawu skokowego, obejmuje częściowe naderwanie więzadła z umiarkowanym obrzękiem i tkliwością uciskową, z pewną utratą funkcji stawu i jego niewielką niestabilnością.
• Nadwerężenie stopnia 3, czyli ciężkie, polega na całkowitym uszkodzeniu więzadeł (ATFL i CFL), czemu towarzyszy masywny obrzęk, wybroczyny i tkliwość uciskowa, a także niemożność pokonywania ciężaru samej kończyny oraz na mechanicznej niestabilności stawu.

FIZJOTERAPIA
Działanie wstępne przy uszkodzeniu więzadeł bocznych wymaga zastosowania postępowania zgodnego z akronimem RICE:

R – Rest – odpoczynek
I – Ice – schłodzenie
C – Compression – ucisk
E – Elevation – uniesienie

To podstawowe postępowanie zmniejsza wylew i obrzęk, które mogłyby wywołać reakcję stawowa i ograniczyć zakres ruchomości stawu.
Dalsza rehabilitacja polega na zminimalizowaniu wylewu i zmniejszeniu objawów bólowych poprzez zastosowanie zabiegów fizykalnych (np. krioterapia). Następnie wprowadza się postępowanie mające na celu polepszenie procesów regeneracyjnych uszkodzonych więzadeł, dzięki zastosowaniu technik tkanek miękkich oraz laseroterapii. Celem rehabilitacji jest przywrócenie pełnego zakresu ruchomości, siły mięśniowej i propriocepcji. Wprowadza się techniki terapii manualnej (ruchy kątowe i translatoryczne st. skokowego).

U sportowców zadaniem procesu fizjoterapeutycznego jest wprowadzenie programu treningowego charakterystycznego dla danej aktywności sportowej o stopniowo zwiększającej się intensywności.