Przykurcz Dupuytrena

REHABILITACJA PRZYKURCZU DUPUYTRENA
Fizjoterapia w leczeniu choroby Dupuytrena jest jedną z możliwości leczenia zachowawczego. Najlepsze efekty uzyskuje się na samym początku choroby, kiedy przykurcz tkanek nie jest jeszcze zaawansowany. Należy pamiętać, że fizjoterapia w przypadku tej nie do końca poznanej jeszcze choroby nie gwarantuję całkowitego wyleczenia ale może skutecznie spowolnić jej postęp. Rehabilitacja, fizjoterapia przykurczu Dupuytrena polega na zastosowaniu technik terapii manualnej, terapii mięśniowo-powięziowej, podczas której fizjoterapeuta mobilizuję spięte i przykurczone tkanki w rejonie troczka zginaczy, rozcięgna dłoniowego oraz mięśni przedramienia i powięzi kończyny górnej. Oprócz terapii manualnej zaleca się zastosowanie fali uderzeniowej, której głównym zadaniem jest rozbicie zrostów co stanowi istotną pomoc przy technikach manualnych. 

           


Przykurcz Dupuytrena to choroba dotykająca powięzi ręki i jest klasyfikowana jako jedno z zaburzeń kurczliwości tkanki łącznej. Ustalono, że pierwszymi objawami choroby Dupuytrena są powstające po stronie dłoniowej dołki, zwłaszcza w miejscu dalszej bruzdy dłoni. Do powstania tych dołków dochodzi na skutek zmian ułożenia pionowych włókien rozcięgna przyczepionych do znajdującej się pod spodem powięzi podskórnej dłoni (powstanie pionowych połączeń w rozcięgnie dłoniowym ze skórą). Kolejnym objawem jest powstanie guzków dłoniowych, które są ułożone powierzchownie w stosunku do rozcięgna dłoniowego i nie stanowią integralnej jego części. Guzki dłoniowe zawierają komórki, które m. in. produkują kolagen (zwłaszcza kolagen typu II) co prowadzi do powstania nowych włókien tkanki łącznej i rozrostu guzków i przykurczy. W miarę dalszego rozwoju choroby i powstania większej liczby komórek guzkowych, zwiększa się siła kurczliwości, dochodzi do pogrubienia stawu śródręczno-paliczkowego bliższego oraz powstania patologicznych powrózków dłoniowych (nieprawidłowo zbudowane struktury kolagenowe tworzące się wzdłuż istniejących powięzi), które mogą doprowadzić do deformacji.

Choroba Dupuytrena dotyczy głównie mieszkańców Europy Północnej, zwłaszcza tych, którzy mają pochodzenie celtyckie lub skandynawskie. W przypadku mężczyzn, którzy są bardziej narażeni na tę chorobę, zazwyczaj rozpoczyna się ona w czwartej lub piątej dekadzie życia. U kobiet największą zachorowalność obserwuje się między 60. a 70. rokiem życia. Na podstawie wszystkich dowodów jakie do tej pory zgromadzono wydaje się, że w zapadalności na to schorzenie pewną rolę odgrywa  dziedziczność. Inni badacze wśród czynników ryzyka wymieniają cukrzycę typu I, alkoholizm, palenie tytoniu, przyjmowanie leków przeciwpadaczkowych czy wykonywanie zawodów, w których ręce poddawane są działaniu znacznych sił. Niestety dokładna etiologia schorzenia nie jest do końca poznana. Przykurcz Dupuytrena nie u wszystkich osób postępuję w tym samym tempie. Zazwyczaj im później zaczyna się choroba tym jej postać jest mniej agresywna. Choroba ma powiązania z innymi zaburzeniami kurczliwości włókien kolagenowych, takimi jak choroba Peyroniego i choroba Ledderhose’a.