Zespół cieśni podbarkowej

Zespół ciasnoty, zespół uwięźnięcia (impingement syndrome) – zespół cieśni podbarkowej – jest jednostką chorobową, w której dochodzi do ucisku mięśni stożka rotatorów (pierścienia rotatorów) w czasie ich przesuwania się w przestrzeni podbarkowej utworzonej przez struktury łuku kruczo-barkowego, wyrostek barkowy, staw barkowo-obojczykowy (AC) i staw ramienno-łopatkowy.

Mięśnie stożka rotatorów zalicza się do dynamicznych stabilizatorów stawu ramiennego. Ich zadaniem jest kontrolowanie pozycji głowy kości ramiennej we wcięciu panewkowym łopatki. Do mięśni stożka rotatorów zalicza się: mięsień nadgrzebieniowy, mięsień podgrzebieniowy, mięsień obły mniejszy i mięsień podłopatkowy.

Pod wpływem mikrourazów, złych nawyków ruchowych, pracy fizycznej z rękami ponad głową, pracy przy komputerze, dysbalansu i osłabienia mięśniowego dochodzi do zaburzenia funkcji mięśni stożka rotatorów w postaci obniżania głowy kości ramiennej, co nasila proces ciasnoty przez drażnienie ścięgien, doprowadzając do obrzęku i uszkodzenia ścięgien. W niektórych przypadkach stopniowa progresja zespołu oznacza zwężenie się przestrzeni podbarkowej wskutek tworzenia się ostróg na więzadle kruczo-barkowym i na dolnej powierzchni przedniej jednej trzeciej wyrostka barkowego. Wszystkie te czynniki łącznie zwiększają nacisk na stożek rotatorów, co może prowadzić do jego przewlekłego zużywania się, kończącego się przerwaniem ścięgien stożka rotatorów.

Gdy podejrzewa się ciasnotę podbarkową, należy odróżnić pierwotne pochodzenie tego zespołu od jego postaci wtórnej. Pierwotna ciasnota podbarkowa jest rezultatem nieprawidłowych relacji mechanicznych pomiędzy stożkiem rotatorów a łukiem kruczo-barkowym. Zespół ciasnoty wtórnej jest spowodowany przez „względne zwężenie” przestrzeni podbarkowej na skutek niestabilności stawu ramiennego lub łopatkowo-piersiowego. Ważne jest wykluczenie innych przyczyn dolegliwości, takich jak zmiany chorobowe w szyjnym odcinku kręgosłupa.

Pacjenci z zespołem ciasnoty podbarkowej często uskarżają się na ból barku, osłabienie mięśni, a także parestezje w górnym odcinku ramienia. Dolegliwości bólowe najczęściej pojawiają się podczas unoszenia kończyny do góry. W niektórych przypadkach ból odczuwany jest w spoczynku, a jego zaostrzenie często następuje w nocy.

FIZJOTERAPIA:
Leczenie zachowawcze przynosi dobre rezultaty. Polega ono na łączeniu różnych metod fizjoterapeutycznych, takich jak: terapia manualna w celu poprawienia ślizgów i gry stawowej, reedukacja nerwowo-mięśniowa, terapia tkanek miękkich i punktów spustowych, kinesiotaping. Plan rehabilitacji obejmuję również trening wzmacniający (kinezyterapia) mięśnie stożka rotatorów w celu stabilizacji stawu ramiennego i łopatkowo-piersiowego.